Saturday 17 May 2014



” அழைப்பு 


நாள் :  01/05/2014


திரு. வை.கோபாலகிருஷ்ணன்  அவர்களின்  சிறுகதை !

விமர்சனப்போட்டிக்காக  வைக்கப்பட்ட  ஒரு படைப்பு !

இதற்கான  இணைப்பு 

http://gopu1949.blogspot.in/2014/04/vgk-15.html


சென்னை,  நங்க நல்லூரை  நினைவுறுத்தும் வகையில் 
அமைக்கப்பட்டிருக்கும் கதை !

விலாசச் சீட்டை  கையில் வைத்துக் கொண்டு , 
நங்க நல்லூரில் வீட்டைத் தேடும்  சில நகைச்சுவை  
கதைகளை படித்திருக்கிறேன், சிறு வயதில் !

பல முறை  சென்னை  சென்றிருந்தாலும், 
நங்க நல்லூர்  அனுபவம்  எனக்கு  கிட்டியதில்லை !\
எல்லாம்  சொற்கேள்விதான் !

நண்பர்களுக்கும், உறவினர்களுக்கும்  திருமண  அழைப்பை 
நேரில்  கொடுக்கச் செல்லும்போது  ஏற்படும்  சில 
சங்கடங்களையும், அனுபவங்களையும் , 
 திருமணத்தின்போது , சில சடங்குகளை  
இன்னார்தான் செய்யவேண்டும்  என்ற கட்டுப்பாடுகளையும் 
பிணைத்து  எழுதப்பட்ட  கதை .

இதில், மணமகனின்  தந்தை " நண்பர் " எனப் பெயரிடப்படுகிறார் !
இவரின்  நண்பருக்குப் பெயரில்லை.  இவரைத் தன்னிலைப்படுத்தி, 
இவர் நமக்குச் சொல்வதுபோல  எழுதப்பட்ட  கதை !

அதாவது,  இவர் ( நமக்கு கதை சொல்பவர்,  கதா நாயகன் என்று நாம் 
கொள்ளவேண்டும் ) மணமகனின் தந்தைக்காக  எதைச் செய்தாலும், 
அச்செயல் " நண்பருக்காக  செய்யப்பட்டது " என்ற எண்ணம் 
ஏற்படும் வகையில் ,  சூட்சுமமாக  பாத்திரங்களுக்கு  
பெயரிட்ட  கதாசிரியரை  பாராட்டத்தான்  வேண்டும் !

அப்படியென்றால்.  கதாசிரியர்  மறைமுகமாக  வெளிப்படுத்த 
நினைப்பது , நட்பின் மேன்மையை !

மேலும்,  கதா நாயகன்  ,   நண்பரின்  உறவினர் காலில் விழுந்து  
" நண்பருக்காக மன்னிப்பு கேட்பது "  போன்றதொரு  காட்சி !
( இது, TOTAL SURRENDER , முழு  சரணாகதி என்று  குறிப்பிடப்பட்டுகிறது 
இக்கதையில் ) 

இக்காட்சி, கதாசிரியருக்கு  இந்த  முழு சரணாகதியை  மேன்மைப் 
படுத்த  வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருக்குமோ என்ற  ஐயத்தையும் 
என்னுள்  உருவாக்கியது . 

நட்பு  என்றவுடன், என்  மனதில்  தோன்றியது, 
கர்ணனும், துரியோதனனும்  கொண்டிருந்த நட்பு .

பாஞ்சாலி, பீஷ்மரின் காலில்  விழுகின்ற  காட்சியை ,
சுமார்  20 வருடங்களுக்கு முன்,  ஞான பூமி  என்ற இதழின் 
ஒரு பதிப்பில்,  "  தெரிந்த புராணம்,  தெரியாத கதை " 
என்ற தலைப்பின் கீழ் ,  படித்ததும்   நினைவிற்கு வந்தது .  

இவ்விரண்டும்  என்னை , மகா பாரதத்தின்  பாத்திரங்களை  
வைத்து  ஒரு கற்பனை  உரையாடலை   எழுத தூண்டியது .

எழுதினேன் !
எழுதினேன் ! !
எழுதிக் கொண்டே இருந்தேன் !

அனுமார்  வால்போல  நீண்டுக் கொண்டே  போய்விட்டது ! 

விமர்சனம் என்ற  பெயரில் , அனுப்பியிருக்கிறேன் 1

முடிவு, 10/05/2014 அன்று  தெரியவரலாம் !


17/05/2014.

சில  தவிற்க முடியாத காரணங்களால்  போட்டியின்  முடிவு  
ஒத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது !  போட்டியின் முடிவு  இன்று  
வெளியாகி உள்ளது.

என்னுடைய  எழுத்துக்கள்  பரிசுக்காக  தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.
திருமதி.  கீதா  சாம்பசிவம்  அவர்கள் ,  இரண்டாவது  பரிசினை  
என்னுடன்  பகிர்ந்து கொண்டிருக்கிறார்.

பரிசு பெற்ற  திருமதி. கீதா சாம்பசிவம்  அவர்களுக்கு  வாழ்த்துக்கள் !

சிறந்த  கதையினைப் படைத்து , என்னை  எழுதத் தூண்டிய  
கதாசிரியர்  அவர்களுக்கும்,  என்கருத்தினையும் , எழுத்துக்களையும் 
பரிசுக்கு  உகந்ததாகத் தேர்ந்தெடுத்த  நடுவர்  அவர்களுக்கும் ,
மனமார்ந்த  நன்றிகள்  !

போட்டியின்  முடிவுகள்  அறிவிக்கப்பட்டதற்கான  இணைப்பு :


 http://gopu1949.blogspot.in/2014/05/vgk-15-02-03-second-prize-winners.html


என்  எழுத்தும், கருத்தும் :


தேவலோகத்தில்,  பாண்டவர்கள், பாஞ்சாலி மற்றும்  கர்ணன் ,  அளவளாவிக் கொண்டிருக்க, கண்ணன்  அவர்களுடன்  கலந்து கொள்கிறான்.

அனைவரும்  மகிழ்ச்சியுடன்  வரவேற்று,  " நீண்ட  நாட்களாயிற்று  

கண்ணா,  உன்னைப் பார்த்து.  எங்களை  மறந்தாயோ ? "  
என வினவ, 

கண்ணன்:             பூலோகம்  சென்றிருந்தேன் !  என்  பக்தன்  ஒருவன்,   
                                      தன்  மகனுக்கு   திருமணம்   நிச்சயம்  செய்திருக்கிறான் !  

சகதேவன் :           உன்  பக்தனா !  படாத  பாடு  படுத்தியிருப்பாயே  அவனை !

தருமன் :                 சகாதேவா !

சகதேவன் :           நான்  உண்மையைத்தானே  கூறினேன் !

தருமன் :                அவனை விடுத்து ,  நீங்கள்  தொடருங்கள் ,  கண்ணா !

கண்ணன் :             நீங்கள்  நினைப்பதுபோல்  இல்லை !  கலியுகத்து  மக்கள் 
                                       மிகவும்  புத்திசாலிகள் !  என்  மனம் ,  அவர்கள்பால்  
                                      லயித்துவிட்டது !

விஜயன் :              மிகுந்த  பீடிகையுடன்  ஆரம்ப்பிக்கிறாய்,  கண்ணா ! 
                                      ஆவலை  தூண்டுகிறாய் !  விரிவாக  சொல்லேன் !

கண்ணன் :            தன்  மகனுக்கு  திருமணம்  செய்ய  நிச்சயம்  செய்திருக்கும்  
                                     பக்தர், 

சகதேவன்:          அவர் பெயர் ?

கண்ணன் :          ம்..ம்..  நண்பர்  என்று  வைத்துக் கொள்வோம் !  அவருக்கு.....
                                    ஒரு   நண்பர் !

சகாதேவன் :      நண்பருக்கு,    நண்பரா  ?   மிகவும்  குழப்புகிறாய் ,  கண்ணா !

கண்ணன் :          அவரை  "  கதா நாயகன் " என்று  வைத்துக் கொள்வோம் !  
                                    இப்போது  திருப்திதானே !

தருமர் :                  சகதேவா !  இடையில்  குறுக்கிடாதே !  நீங்கள்  தொடருங்கள் ,
                                    கண்ணா !

கண்ணன் :         திருமணத்திற்கு  மூன்று  மாதங்களுக்கு  முன்னரே  
                                    அழைப்பிதழ்களை   அச்சடித்துக் கொண்டு வந்து விட்டார், 
                                     நண்பர் !   அந்த  அழைப்பிதழ்களின்  ஓரங்களில்,  மஞ்சளைத் 
                                   தடவி  ,   பூஜை அறையில்  வைத்து ,  என்  ஆசியையும்  
                                   பெற்றுவிட்டார் !
                         
கர்ணன் :              கண்ணனின்  ஆசீர்வாதம் பெற்ற திருமணமா ?  மிகவும்  
                                    சிறப்பானதாக  இருக்குமே !

கண்ணன் :         வெளியூர்களில்  வசிக்கும்  அன்பர்களுக்கு,   காலதாமதமாய் 
                                    கிடைக்கும்  தகவல்களால்  ஏற்படும்  இன்னல்களைத் தவிர்க்க,
                                    முன்கூட்டியே  யோசித்து,  அவர்களின்  பெயர்களையெல்லாம் 
                                     பட்டியலிட்டுவிட்டார் !

சகதேவன் :       இந்த  " முன் கூட்டியே  யோசிக்கும்  திறமையை "  நண்பருக்கு  
                                    கொடுத்தது  நீதானே,   கண்ணா ?

கண்ணன் :        ஆம் !  அதிலென்ன சந்தேகம் ?

சகதேவன் :       அதனால் தான்  பயமாயிருக்கிறது,   !  முன்கூட்டியே  
                                   யோசிப்பதில் ,  வித்தகனாயிற்றே ,  நீ !  
                                   ஒரு பாதியை  சொல்லிவிட்டு,  மறு பாதியை  மறைத்து, 
                                   மற்றவர்களை  துன்பத்தில்  ஆழ்த்தி ,  வேடிக்கைப் பார்ப்பதில் 
                                    வல்லவன்  அல்லவா நீ ! 

தருமர் :                விளையாட்டு  வேண்டாம்,  சகாதேவா !
                                   அது  நடந்து  முடிந்த  கதை !
                                    இன்றைய நிகழ்ச்சியின்  முடிவை அறியாமல் ,  வீணே  
                                   வார்த்தைகளைக் கொட்டுவது தவறு . 
                                   உன்  தவறான  வார்த்தைகளால்,  பாஞ்சாலியின்  முகம் 
                                    வாட்டமடைவதைப் பார்   !

பாஞ்சாலி :        ஆம்  சுவாமி !  இளையவரின்  வார்த்தைகள் ,  என் மனதில்  

                                   பழைய  நினைவுகளைக் கொண்டுவந்து விட்டது ! 

கண்ணன் :       ஆஹா !  என்ன  பொறுமை !  என்ன பொறுமை !

                                  அன்றும், இன்றும்......  நீ  மாறவேயில்லை,  தர்மா !
                                  வாழ்த்துகிறேன்,   உன்னை ! 

தருமர் :                வாழ்த்துக்களுக்கு  நன்றி, கண்ணா !  

                                   நீங்கள்  தொடருங்கள் !

கண்ணன் :       தினமும்  அழைப்பிதழ்களை  தபாலில்  சேர்த்துவிட்டு, 

                                  அவைகளை  அனுப்பிய  தேதியையும்  குறித்து  
                                   வைத்துக் கொள்வார்,  நண்பர்   !

கர்ணன் :           என்ன  ஒரு நேர்த்தி !  பாராட்டுகிறேன்  கண்ணா,  உன் பக்தரை !


கண்ணன் :      நண்பருக்கு  ஒரு  மைத்துனர் .  அவரின்  இருப்பிடம் , நண்பரின் 

                                 இருப்பிடத்திலிருந்து   வெகு  தூரம்.    மும்பை  என்ற இடம் .
                                நேரில்  சென்று  அழைப்பிதழைக்  கொடுக்க  ஆவல்.
                                ஆனால்,  இந்த ஒரு  அழைப்பிற்காக  மட்டும்  சில நாட்களைச் 
                                செலவிட வேண்டியிருக்கும் .  அதனால்,    திருமண  அழைப்பிதழை 
                                தபாலில்  அனுப்பி விடலாம்  என்று எண்ணி  தன்  மனைவியின்  
                                கருத்தைக் கேட்கிறார்,  நண்பர்.

கர்ணன் :            நியாயம் தானே ?


கண்ணன் :       மனைவியும்  சரி என்று  சொல்லிவிடுகிறார் .


பாஞ்சாலி :       கணவனின் கருத்தே  தன்  கருத்தென  கொண்ட  மகராசி !


சகதேவன் :     வீணாக  கருத்துக்களைக்  கொட்டிவிட்டு ,  மாட்டிக் கொள்ளாதே ,

                                 பாஞ்சாலி !

பாஞ்சாலி :     நான்  உண்மையைத்தானே  கூறினேன் !


கண்ணன் :     தொலைவில் இருக்கும்  மைத்துனருக்கு ,  அழைப்பிதழை  

                                அனுப்பிவிட்டு,  உள்ளுரில்  இருக்கும்  அன்பர்களுக்கும், 
                                நண்பர்களுக்கும்,  உறவினர்களுக்கும்  நேரில் சென்று  
                                அழைப்பிதழைக் கொடுத்து,  திருமணத்திற்கு  அழைக்க 
                                வேண்டும்  என்ற ஆசை ,  நண்பருக்கு ,

                                 அவ்வாறு செல்லும்போது, தன் மனைவியும் ,  பட்டு உடுத்தி , 

                                  சீவி, சிங்காரித்து, தலை நிறைய  மலரணிந்து,  கையில் 
                                  வெள்ளி சிமிழில்  குங்குமம்  ஏந்தி,  உடன் வர வேண்டும்  
                                  என்பதுவும்  நண்பரின்  ஆசை !

கர்ணன் :           நியாயமான  ஆசைகள்தானே,   கண்ணா ?


கண்ணன் :        அங்குதான்  சிக்கல் !  காலையில்  சிலரையும்,  மாலையில்  

                                   சிலரையும்  சந்தித்து ,  அவர்களை  திருமணத்திற்கு  அழைப்பது 
                                   என்று  திட்டம்  தீட்டியிருந்தார்,  நண்பர் ! 

                                    ஆனால்,  அவரின்  மனைவியோ  தொலைக் காட்சியில் வரும் 
                                    " அத்திப் பூக்களை "  பார்க்காமல் ,  தலையில்  பூக்களைச் 
                                     சூட  மறுக்கிறார்.  அதுதான்  பிரச்சினை !

கர்ணன் :               தொலைக்காட்சி.....  அத்திப் பூக்கள்  .......

                                     இளவல்  சகதேவன்  கூறியதுபோல்  ,  மிகவும்  
                                     குழப்பிவிட்டாய் ,  கண்ணா !

கண்ணன் :        தொலைக்  காட்சி  என்பது,   உலகத்தில்  ஓரிடத்தில்  நிகழும் 

                                   நிகழ்வுகளை ,  உலகத்தின்  மறு  மூலையிலும்  காணலாம் !
                                   உதாரணத்திற்கு,   மகா பாரதத்தின்  பதினெட்டு நாட்கள்  
                                   போர்களையும்,  அரண்மனையில் இருந்தவாறே  நேரில் 
                                  கண்டு, திருதராஷ்டிரனுக்கு  உரைத்தானல்லவா, சஞ்சயன் !
                                   அதைப் போன்றது !

கர்ணன் :             அது  நீ  கொடுத்த வரம் !


கண்ணன் :         அன்றைக்கு,  அது  ஒரு  சாதனை !   அதற்கு  தேவைப்பட்டது 

                                   எனது  வரம் !

                                   ஆனால்  இன்றைக்கு,  பூலோகத்தில் இதெல்லாம்   சர்வ  

                                   சாதாரணம் !
                                 
சகதேவன் :        கண்ணா !  நீ  கூறியது  எனக்கு  சரியாக  கேட்கவில்லை .
                                    தொலை  காட்சி  என்றாயா?  அல்லது  தொல்லைக் காட்சி 
                                     என்றாயா? 

கண்ணன் :        தொலைக் காட்சி  என்றுதான்  கூறினேன் !

                                    விரும்பியவர்களுக்கு   தொலைக் காட்சி !
                                     விரும்பாதவர்களுக்கு  தொல்லைக் காட்சி !
                                  அவ்வளவுதான் !

சகதேவன் :      உன்னைப் போல்  என்று சொல் !


கண்ணன் :       சகதேவா !  என்ன  உளறுகிறாய் ?


சகதேவன் :     அன்று ,  ஆயர்பாடியில்  இருந்த  கோபிகையரில்   சிலருக்கு 

                                 ஓயாத  தொல்லையாகவும்,      சிலருக்கு     செல்லப்  
                                 பிள்ளையாகவும்,  இருந்தவனல்லவா  நீ ! 
                                 அதனால்தான்  அப்படி  சொன்னேன் !

பாஞ்சாலி :     கண்ணா !  அந்த   அத்திப் பூக்களைப் பற்றி ...


கண்ணன் :     அத்திப் பூக்கள்  என்பது  ஒரு  நெடுந்தொடர்.  

                                முற்காலத்தில்,  இரவில்  குழந்தைகளை  தூங்க  
                                 வைப்பதற்காக,  குழ்ந்தைகளை  படுக்க வைத்துவிட்டு, 
                                தாயோ, அல்லது  வீட்டிலிருக்கும்  பெரியவர்களோ  கதை 
                                சொல்வார்கள் .  குழந்தைகளும்  கதையைக் கேட்டுக் கொண்டே 
                               தூங்கிவிடும். 

பாஞ்சாலி :    ஆமாம் !

  
கண்ணன் :    முந்தையநாள்   பாதியில் நின்ற கதை  மறுநாளும்  தொடரும் .
                              இவ்வாறு  சொல்லப்படும்  கதை ,  பல நாட்களுக்கு  தொடரும்.
                               ஆனால்,  இந்த  நெடுந்தொடர்  முடிவடைய  பல  மாதங்களும் 
                              ஆகும்,  பல வருஷங்களும்  ஆகும் !

பாஞ்சாலி :    எதையெதையோ  சொல்லி,  ஆவலை  தூண்டிவிட்டாய் , கண்ணா !

                               எனக்கும்  அத்தகைய  நிகழ்ச்சிகளை  பார்க்க வேண்டும்போல் 
                               இருக்கிறது !

சகதேவன் :    பாஞ்சாலி !  நீ  கேட்பது  வரமா ?  இல்லை  சாபமா ?


பாஞ்சாலி :   ஏன்  இப்படி  பயமுறுத்துகிறீர்கள் ?


சகதேவன் :    வரமென்றால்,   அதில்  எங்களுக்கும்  பங்குண்டு !

                                சாபமென்றால்,  நீ மட்டும்  தன்னந்தனியே  பார்த்து,  சிரித்து ,
                               ரசித்து,  மகிழ வேண்டியிருக்கும் !  

பாஞ்சாலி :    அண்ணா .......  கண்ணா ! !  

                               தயவு  செய்து ,  நான்  கேட்டதையெல்லாம்  மறந்து விடு !

தருமர் :             (  பாஞ்சாலியின்  பயத்தை  ரசித்தபடி )  சகதேவா !  போதும் 

                               உன்  குறும்புத்தனம் !  கண்ணனை  பேச விடு !

கண்ணன் :    மனைவியின்   காலம்  தாழ்த்தும்   இந்த செயலை   கண்டிக்க 

                               முடியாமல்,  அழைப்பிதழ்களைக் கொடுக்க மாலையில்   
                               செல்கிறார்,      தன்  மனைவியுடன் .
                               சென்றோமா,  அழைப்பிதழை  கொடுத்தோமா  என்று   
                               முடிகிறதா  அவர்களின்  வேலை .   எத்தனை  இடையூறுகள்  ! 
                              
                               போக்குவரத்து   நெரிசல்களால்   ஏற்படும்  கால  தாமதம் ,
                               இவர்கள்   தேடிச்  சென்றவர்கள்  ,  இவர்கள்  செல்லும்   நேரத்தில் 
                                 அங்கிருக்க  வேண்டும் ,   அப்படியே  இருந்தாலும்   கதவை  
                              திறப்பதற்கு முன்  அவர்கள்  எடுத்துக் கொள்ளும்  
                              முன் எச்சரிக்கை,  
                              ஒரே  பெயரைக் கொண்ட  கட்டிடங்கள்,
                               ஒவ்வொரு  கட்டிடத்திலும் ,  ஒரே  பெயரைக் கொண்ட  
                               பல்வேறு  மனிதர்கள் ,
                                திருமணத்திற்கு  அழைக்க  வந்தவர்களை  லட்சியம்  
                                செய்யாமல்,  தொலைக்  காட்சி பெட்டியில்  லயித்திருப்பது,
                               வந்தவர்களை  உட்காரவைத்துவிட்டு,  தொலை பேசியில் 
                                பேசிக் கொண்டே  அழைப்பிதழின்  மேல்  கிறுக்குவது ......

                              அப்பப்பா !  சொல்லி மாளாது,  நண்பரும்  அவரின்  மனைவியும் 

                               பட்ட பாட்டை !

கர்ணன் :       உன் பக்தனின்  இவ்வளவு  துன்பங்களையும் வேடிக்கைப் 

                              பார்த்துக் கொண்டிருந்தாயா,  கண்ணா ?

கண்ணன் :   நான்  எங்கே  வேடிக்கைப் பார்த்தேன் !   அழைக்கச்  சென்றவர்கள் 

                             என்னை  உடன் வர  அழைத்தால்தானே  நான்  அவர்களுடன் 
                              செல்ல முடியும் ?  இவ்வளவும்,  நண்பர்  நம்  கதா நாயகனிடம் 
                             கூறியது !

சகதேவன் :  கதா நாயகன்  மிகவும்  வருத்தப்பட்டிருப்பாரே ,  நண்பரின்  

                              வேதனை மிக்க  அனுபவங்களைக் கேட்டு !

கண்ணன் :    அதுதான்  இல்லை !  மிகவும்  ரசித்து  சிரிப்பார் !  .  

                               நண்பரும், கதா நாயகனும்  இரவில்,  ஒரு கோவிலில்  
                               சந்திப்பதை  வழக்கமாகக்  கொண்டவர்கள் .  
                               நண்பரின்  "  அழைப்பு    படலத்தை "  கேட்பதற்காகவே  ,
                               அவருக்காக  துண்டு போட்டு  இடம்  பிடிப்பார்  என்றால்  
                              பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன் !

கர்ணன் :         துண்டு  போட்டு  இடம் பிடிப்பதா ?  கண்ணா !  ஒன்றும் 

                               புரியவில்லை ,  எனக்கு !

கண்ணன் :    அவர்கள்  சந்திப்பது  இரவு  நேரத்தில்  அல்லவா !

                                கோயிலில்  கூட்ட்ம்  அதிகம்  இருக்கும் !
                               நண்பர்  வருவதற்கு தாமதமானால்,  அவர்  உட்காருவதற்கு 
                               இடம்  வேண்டுமல்லவா ?  அதற்காக,  தன்  மேல்  துண்டை  
                               விரித்து விட்டு,  கேட்பவர்களிடம்  "   நண்பர்  வருகிறார், 
                              நண்பர்  வருகிறார் "  என்று  சொல்லிக் கொண்டிருப்பார் !
                              நண்பர்  வந்தவுடன் ,  அவரின்  அன்றைய  அனுபவங்களைக் 
                              கேட்டு  ரசித்துவிட்டு  செல்வார் !

கர்ணன் :      என்ன  கொடுமை  இது,  கண்ணா !

                             நண்பருக்கு  உதவி செய்யாவிட்டாலும்  பரவாயில்லை,
                            ஆறுதல்  சொல்லாவிட்டாலும்  பரவாயில்லை ,
                             அவரின் வேதனை மிக்க  அனுபவங்களைக் கேட்டு  
                             ரசிப்பது  என்பது  .......................
                             இத்தனை  கேடு கெட்டவர்களா இந்த  மானிடர்கள் !

கண்ணன் :   ஏன்  தவறாக  எடுத்துக் கொள்கிறாய்,  கர்ணா ?

                              சந்தோஷத்தை  மற்றவர்களுடன்  பங்கிட்டுக் கொண்டால் 
                               அது  வளரும் !
                              துக்கத்தையும்,  வேதனைகளையும்  பங்கு வைத்தால்  
                             அது  குறையும் அல்லவா ?

கர்ணன் :      இல்லை,  கண்ணா !  உன் வாதத்தை  என்னால்  ஏற்றுக் கொள்ள 

                            முடியவில்லை !

கண்ணன் :   தவறு, கர்ணா !  என்  கூற்றை  வைத்துக் கொண்டு  நீ தீர்மானிப்பது 

                             சரியல்ல !
                             தீர  விசாரிப்பதுதான்  முறை !
                             இன்று  திருமணம் !  நாம்  சென்று  அங்கு  என்ன  நடக்கிறது  
                             என்று  பார்த்து  வருவோம்,  வா   ! 

சகதேவன் :   எதிர்பார்த்தேன் !  இப்படி  ஏதாவது  நடக்குமென்று !


தருமர் :            சகதேவா !  எதையும்  சந்தேகக் கண் கொண்டு  பார்ப்பதே  

                              உன் வேலையாய்  போய்விட்டது !

சகதேவன் :   முன்பு  கண்ணன்  இங்கு  வந்திருந்தபோது,  பெரிய  அண்ணன் 

                               கர்ணன்,  உங்களிடம்  துரியோதனனைப்பற்றியும்,   அவன்பால் 
                               கொண்ட  நட்பினைப் பற்றியும்  பேசிக் கொண்டிருந்தார்  
                               அல்லவா ?

கண்ணன் :    ஆமாம் !  அதெற்கென்ன  இப்போது ?


சகதேவன் :    அப்போது,  உன் இதழ்களின்  ஓரத்தில்  மலர்ந்த  புன்சிரிப்பை 

                               பார்த்துவிட்டேன்,  கண்ணா !  
                               உன்னை  நானறிவேன் !   என்னை  நீயறிவாய் !!  
                              நீ  தீர்மானித்துவிட்டாய் !!  விடவா  போகிறாய் ??
                               அண்ணன்  கர்ணனுக்கு  அழைப்பு  விடுத்துவிட்டாய் !! 
                              மீற  முடியுமா  அவரால் !!  சென்று  வாருங்கள் !

கண்ணன் :    (  பாஞ்சாலியை  நோக்கி )  நீயும்  எங்களுடன்  

                                வருகிறாய்,  பாஞ்சாலி ! 

சகதேவன் :   பாஞ்சாலி,  உன்னை  அப்போதே  எச்சரித்தேன்,  

                              கருத்துக்களைச்  சொல்லி,  மாட்டிக் கொள்ளாதே   என்று ! 
                              இதோ பார்,  உனக்கும்  ஒரு  அழைப்பு !
                             மீறவா  முடியும் ,  உன்னால் ?  சென்று வா !! 

                                                       --00oo00oo---



பூலோகத்தில் ,  திருமண  மண்டபம் .

கர்ணன்    :            கண்ணா !  நாம்  சரியான  இடத்திற்குதானே  
                                      வந்திருக்கின்றோம் ?  

கண்ணன் :            சரியான  நேரத்திலும்  வந்துவிட்டோம் ,  கர்ணா !   
                                       பாஞ்சாலி,  அதோ  பார்,,  பட்டு உடுத்தி,  சீவி, சிங்காரித்து ,
                                       கழுத்து நிறைய  நகைகளுடன் ......  அவர்கள்தான்  
                                       நண்பரின்  மனைவி !

பாஞ்சாலி  :          அழகாய்த்தான்  இருக்கிறார்கள் , கண்ணா ! 
                                      ஆனால்,  முகத்தில்  ஏதோ  ஒரு வாட்டம்  இருக்கிறது .
                                      காரணம்  என்ன  ,  கண்ணா !

கண்ணன்  :           மும்பையிலிருந்து  அவரின்  அண்ணன்  திருமணத்திற்கு 
                                       வந்து விட்டார் !   அவரின்  பிறந்த வீட்டு  உறவு  என்று  
                                       சொல்லிக்கொள்ள  இருப்பது ,  இந்த  ஒரு  அண்ணன் 
                                        மட்டும்தான் .

                                       ஆனால்,  மும்பையிலிருந்து  வந்தவரோ ,   வானத்துக்கும் 
                                        பூமிக்குமாக  குதிக்கிறார்,  தன்னை  நேரில்  வந்து 
                                        அழைக்கவில்லை ,  அதனால்  தனக்கு  இந்த  இடத்தில்  
                                        எந்த  மரியாதையும்  இல்லை என்று .

                                       நண்பரின்  மனைவியாலும்  அவரை  சமாதானப்படுத்த 
                                       முடியவில்லை .  இவரும்   அண்ணனுடன்  சேர்ந்து  
                                        கொண்டார்   இப்போது.    தன்  அண்ணனை  நேரில் சென்று 
                                       அழைக்கவில்லை,  தன்  பிறந்த  வீட்டை  சரியாக  
                                        மதிக்கவில்லை என்று  கணவனிடம்  கூப்பாடு  
                                        போடுகிறார். 
                                        
                                        உரலுக்கு  ஒரு பக்கம் இடி,  மத்தளத்திற்கு   இரண்டு  பக்கமும் 
                                         இடி.  

பாஞ்சாலி :             என்ன  வேதனை  ,  கண்ணா,  உன் பக்த்தருக்கு !
                                        தூரத்திலிருந்த  உறவினருக்கு  அழைப்பிதழை  தபாலில்  
                                        அனுப்புவதற்கு  இசைந்தவர்தானே  இவர் ?

கண்ணன் :              ஆமாம் !

பாஞ்சாலி :              இப்போது,  தன்  நிலையை  மாற்றிக்கொண்டு,  கணவனை  
                                         குறை கூறுவது  எவ்வகையில்  நியாயம் ,  கண்ணா ?

கண்ணன் :              கலியுகத்தில்  இதெல்லாம்  சகஜம்,  பாஞ்சாலி !
                                         புகுந்த  வீட்டின்  பெருமையைக் காப்பது தன்  கடமை  என்று 
                                         நினைத்தவர்கள் ,  உங்கள்  காலத்தில்  இருந்த பெண்கள் !

                                         பிறந்த வீட்டின் பெருமையைப் பற்றி பேசியே,  கணவனை 
                                         இடித்துரைப்பவர்கள்,   கலியுகத்துப் பெண்கள் ! 

பாஞ்சாலி :              என்ன இருந்தாலும் ,  இது  உன் பக்தனுக்கு  வேதனையல்லவா ?
                                          திருமண நேரம்  நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறது ! 
                                         இந்த  பிரச்சினையை  தீர்க்க மாட்டாயா? 
                                          நீ  ஆசீர்வதித்த  திருமணமல்லவா  இது ?

கண்ணன் :              இவர்கள்  எப்போதுமே  இப்படித்தான் !
                                         முடிந்தவரை   போராடுவார்கள் !   
                                          தன்னால்  முடியாது  என்று  தெரிந்தவுடன்,  கையை 
                                         தூக்கிக் கொண்டு  "  கண்ணா "  என்று  கதறுவார்கள் !
                                          அப்போது  ஓட வேண்டும், நான் ,  உதவி செய்வதற்கு !
                                         இது,  எனக்கு  விதிக்கப்பட்டது,  பாஞ்சாலி ! 

பாஞ்சாலி :              என்னை  குத்திக் காட்டுகிறாயா , கண்ணா, 
                                         இந்த  தருணத்தில் ?

கண்ணன் :               தவறாக  எடுத்துகொள்ளாதே,  பாஞ்சாலி !
                                          அன்று,  நீயும்  மானிடராக  பிறந்தவள்  தான் !
                                          நான்,  மானிடரின்  இயல்பை   எடுத்துரைத்தேன், 
                                          அவ்வளவுதான் !

                                          அதோ பார்,  மண்டபத்தின் உள்ளே  நுழைகிறாரே,  
                                          அவர்தான்  நம்  கதா நாயகன் !

கர்ணன் :                    அவனைப் பார்க்கவே  பிடிக்கவில்லை,  எனக்கு.
                                           பிறர்  துன்பத்தில்  மனம் மகிழும் ,  ஈனப்  பிறவி !
                                           வரும்போதே  அவன் கண்கள்  நண்பரைத்  தேடுகின்றன !
                                          இதோ,  நண்பரின் மனைவியிடம்  பேசி,  நண்பர்  
                                           இருக்குமிடத்தையும்  தெரிந்து கொண்டுவிட்டான் ! 
                                          சந்தோஷத்தில்  குதிக்கப் போகிறான் !

கண்ணன் :                பொறுமையாய்  இரு ,  கர்ணா !

கர்ணன் :                    எதற்காக  பொறுமையாய்  இருக்க வேண்டும் !
                                         அதோ  பாருங்கள்.  சுவற்றை  நோக்கியிருக்கும்  அந்த 
                                          பெரியவரை  சமாதானப் படுத்தாமல்,  அவருக்காக 
                                          பரிந்து பேசி,  நண்பரை  சாடும்  அந்த  நயவஞ்சகனைப்  
                                           பாருங்கள் . 

                                          கண்ணா !  என்ன  இது ?  

                                           கதாநாயகன்,  அந்த  பெரியவரின்  
                                           காலில்  விழுந்து  "  எனக்காக  நண்பரை  மன்னிக்க " 
                                           வேண்டுகிறான்.  

                                          இது  மாபெரும்  செயல்  அல்லவா !
                                          தன்னை மறந்து,  தன்  நிலை மறந்து ,  
                                          வேர்  அறுந்த  மரம் போல்  ,  
                                          மற்றவர்  காலில்  சாஷ்டாங்கமாய்  நமஸ்காரம் 
                                          செய்வது,  முழுமையான   சரணாகதியை  வெளிப்படுத்தும் 
                                          செயல் அல்லவா !

                                          கோவிலில் ,  தண்டனிட்டு  நமஸ்காரம்  செய்வது, 
                                           தனக்காக,  தன்னை  உய்விக்க,   இறைவனை  
                                           வேண்டும்  செயல் .

                                          ஆனால்  இங்கு,  நண்பருக்காக  மற்றவர் காலில்  காலில் 
                                           விழுந்து  நமஸ்காரம்  செய்த  கதா  நாயகனின்  மனதில் 
                                          வேறு ஒரு  எண்ணம் இருக்கிறது ! 

                                           பிறர் துன்பத்தில்  இன்பம் காணும்  ஈனப் பிறவிகளுக்கு, 
                                           இந்த  எண்ணம் வராது.

                                           நீ  நடத்தும்  இந்த  நாடகத்திற்கு   அர்த்தம் என்ன ? 
                                           இதை  விவரமாகச் சொல், கண்ணா !

கண்ணன் :                எல்லாவற்றையும்  நீயே  சொல்லிவிட்டு,  என்னை  
                                           எதற்கு   அர்த்தம் கேட்கிறாய் ?

                                          போகட்டும் !  உனக்காக  ஒன்றை மட்டும்  சொல்கிறேன் !

                                           கதா நாயகனுக்கு  ,  நட்பு  என்ற  வார்த்தையைப்பற்றி 
                                            தெரிந்ததெல்லாம்  ஒன்றே  ஒன்றுதான் ! 

                                            அது, 
                                              உடுக்கை  இழந்தவன்  கைபோல  ஆங்கு 
                                             இடுக்கண்  களைவதாம்  நட்பு 
                                            என்ற  திருவள்ளுவரின், திருக்குறள் !


கர்ணன் :            எத்தனை   அழகான  குறள் !
                                  மிகுந்த  பொருட்செரிவுள்ள  குறள் !
                                  இது ஒன்றே  போறும், கண்ணா !  
                                      
                                  கதா நாயகனின் மன நிலையை விளக்க,  
                                  இதைவிட  சிறந்ததொரு   பாடல் ஏதும் இல்லை !

                                  தேரோட்டியின்  மகனாக  இருந்த என்னை, 
                                  அரசனாக்கி   அழகு பார்த்த  துரியோதனுக்காக,  
                                  எதையும்  செய்ய  தயாராயிருந்த  என்னைக் காட்டிலும்.

                                  " எடுக்கவோ,  கோக்கவோ "  என்று  கேட்ட  
                                    துரியோதனனின்  மன நிலையைக் காட்டிலும், 

                                  நண்பருக்காக  மற்றவரின் காலில்    விழுந்து  
                                  மன்னிப்பு  கேட்ட  கதா நாயகனின்  செயல்  
                                  மிகவும்  பெரியது !
                                  போற்றத்தகுந்தது !

                                  இந்தச் செயலை,  நான்  அன்றே  செய்திருந்தால், 
                                 துரியோதனுக்காக ,  நான்  தருமனின்  காலில்  விழுந்து 
                                 மன்றாடியிருந்தால்,  நடந்திருக்குமா  
                                   அந்த  மகா பாரதப் போர் !
                                  அழிந்திருக்குமா  அத்தனை  உயிர்களும் !
                                  அகந்தையும்,  ஆணவமும்  என் கண்களை  மறைத்துவிட்டது !

                                  இல்லை  என்று  கேட்டவர்கெல்லாம் , 
                                  இல்லை என்று சொல்லாமல் வாரிக் கொடுத்த  நான், 
                                  வெட்கி தலை குனிந்துவிட்டேன், 
                                  நண்பருக்காக  தன்னையே  வேரறுந்த மரமாக 
                                  சாய்த்துக்கொண்ட , இந்த  நல்லவன்  முன்னால்  !
      
                                  இத்தகைய  நல்ல  உள்ளத்தையா  நான்  தூற்றினேன், 
                                  நய வஞ்சகன்  என்று ? 
                                      
                                 இந்த  உத்தமனையா  நான்  தூற்றினேன்,  ஈனப் பிறவியென்று ?

                                  உன் பக்தனுக்கு,  நீ  "  நண்பர்  "  என்று  பெயர்  வைத்த  காரணத்தை 
                                 ஆராயாமல்,  அறிவிழந்து விட்டேன், கண்ணா !  
                                  நீ  பொறுமையாக  இரு  என்று  சொல்லியும்  கேளாமல் ,
                                  அறிவிழந்து, வார்த்தைகளை  தவற விட்டேன் !

                                  இங்கு  அழைத்து வந்து ,  என்னை  பெரும்  பாவத்திற்கு 
                                  ஆளாக்கிவிட்டயே , கண்ணா !  இது  முறையா ?
                                  இது  தகுமா ?

                                  பெற்றவளைத் தவிர மற்றவரிடத்தில்  எதையும் கேட்காத 
                                  நான் , இன்று  உன்னிடம்  கேட்கிறேன்,  எனக்கு இரண்டு 
                                  வரங்களக் கொடு !

                                  நான் இன்று செய்த  பாவத்திற்கு  தண்டனையாக, 
                                 மறு பிறவி  என்று  ஒன்றிருந்தால்,...

கண்ணன் :       இருந்தால்  .....?

கர்ணன் :            நான்  இந்த  கதா நாயகனுக்கு  நண்பனாக வேண்டும் !

கண்ணன் :        அடுத்து  ?

கர்ணன் :             ஒற்றை வரியில் ,  நட்புக்கு  இலக்கணம் வகுத்த  அந்த 
                                    திருவள்ளுவருக்கு  மாணாக்கனாக வேண்டும் !

கண்ணன் :         விதியிருந்தால்,  நீ விரும்பியது  நிறைவேறும்,  கர்ணா !

கர்ணன்:               நன்றி, கண்ணா !  நன்றி !

                                   கண்ணா !  ஒரு  சிறு  சந்தேகம் ! 

கண்ணன் :         கேள் !

கர்ணன் :              நட்பைப் பற்றி  நான் தெரிந்து கொளவதற்காக,  என்னை  
                                   அழைத்து வந்தாய் . 
                                   இந்த  பாஞ்சாலியை  ஏன்  அழைத்து வந்தாய் ?  
                                   இந்த  அறிவிலியைப் பார்த்து  சிரிப்பதற்கா ?

கண்ணன் :         நான்  உன்னிடம்  ஏமாந்து விட்டேன்,  கர்ணா !
                                   நட்பை  பற்றிய  குறிப்பினை  சீக்கிரம்  உணர்ந்து 
                                   கொள்வாய்  என   எதிபார்த்தேன் !

                                    முழு சரணாகதி  விஷயத்தில்  நீ  சோடை போனால், 
                                    அதை  எடுத்துச் சொல்ல,  அதை  முற்றும் உணர்ந்த 
                                    அனுபவசாலியான ,  பாஞ்சாலி    உகந்தவள்  என்று 
                                    எண்ணி  அவளை  அழைத்து வந்தேன் ! 

                                    ஆனால் , நீ  ,  சரணாகதி விஷயத்தில்  தெளிவாக  
                                    இருந்து விட்டாய்,  அதனால்.  பாஞ்சாலிக்கு  இங்கு  
                                    வேலையில்லாமல்  போய்விட்டது ! 

கர்ணன் :            பாஞ்சாலியின்  அனுபவமா ?    அதை  கேட்க  நான் 
                                  ஆவலாய்  உள்ளேன்,  கண்ணா !

கண்ணன் :        அதை  நான் சொல்வதைவிட ,  பாஞ்சாலி சொல்வதுதான்  
                                   சிறப்பு !  

பாஞ்சாலி :        வேண்டாம்  கண்ணா !  சூர்ய புத்திரரின்  மனம்  
                                   வேதனைப் படலாம் !

கர்ணன் :             நான்  உணர்ச்சி வசப்படமாட்டேன்  என்று  உறுதி  
                                  கூறுகிறேன் ,  பாஞ்சாலி !  உன் அனுபவத்தைச் சொல் !

பாஞ்சாலி :        துரியோதனனின்  சபையில்  நான்  மானபங்கப் பட்டது 
                                   அனைவருக்கும்  தெரியும் !  
                                    என்னால்  முயன்றவரை  போராடினேன் !
                                   முடியவில்லை என்றபோது,  கடைசி நிமிடத்தில் 
                                    கைகளை  தூக்கி,  "  கண்ணா " என்று  கதறினேன் !
                                   என் மானம்  காக்கப்பட்டது ! 
                                    
                                   கண்ணன்,  பாண்டவருக்கு  உற்றவன் !
                                    எனக்கு  சகோதரனைப் போன்றவன் ! 
                                    நான்  கண்ணனைச்  சரணடைந்தேன்,  
                                    காப்பாற்றிவிட்டான்,  என்ற நினைப்பில்  இருந்தேன் !

                                    சரணாகதி  என்பது  இது  அல்ல,  மற்றொன்றும்  
                                    இருக்கிறது என்று எனக்கு  உணர்த்தியதும் , 
                                    கண்ணன் தான் !

                                   பாரதப் போரில்  9ஆம்  நாள் ,  இரவு .
                                   " சரியாக  போர் புரியவில்லை "  என்று   பிதாமகரை 
                                    இழித்துரைகின்றான்,  துரியோதனன் !

கர்ணன் :            அதனை  நான்  அறிவேன் !

பாஞ்சாலி :        பாதிக்கப்பட்ட  பிதாமகர்,  "  பார்த்தனைக் கொல்வேன் " 
                                   என்று  சபதம்  செய்கிறார் .
                                   
                                  இதை அறிந்த பாண்டவர்களிடையே  பெரும் கலக்கம்.

                                   பீஷ்மரை வீழ்த்த  யாராலும்  இயலாது  என்பது  
                                   அனைவரும்  அறிந்த  உண்மை !

                                   அதுமட்டுமல்ல,   அவரே  விரும்பினாலொழிய  ,  மரணம் 
                                    அவரை  தழுவாது  என்பதும்  அனைவரும்  அறிந்த  உண்மை !

                                 ஆறுதலும், தேறுதலும் சொல்ல,  வேகமாய் வந்த  கண்ணன் 
                                   வாயடைத்து  நின்றுவிட்டான் ,  எங்களின்  நிலை கண்டு !

                                  கேட்பதைக் கொடுப்பவன்  கண்ணன் !
                                   கேட்டவுடன்  கொடுப்பவனும்  கண்ணன் !

                                  ஆனால், 
                                   எதைக் கேட்பது ?
                                   எப்படி கேட்பது ? 
                                  
                                    தயக்கத்துடன்  கண்ணனை  நோக்கினோம் !
                                    ஒற்றை  வரியில்  உத்தரவிட்டான்,  கண்ணன்,  
                                    "  பாஞ்சாலி,  என்னுடன்  வா "  என்று !

                                    கொண்டவர்களை  நோக்கினேன் ,
                                     யார் முகத்திலும்  அசைவில்லை ! 
                                    மவுனம்  சம்மதத்திற்கு  அறிகுறி  என்று  
                                    பின் தொடர்ந்தேன்       அண்ணனை !
                           
                                    கண்ணன்  என்னை  அழைத்துச் சென்றது , 
                                     பிதாமகரின்  பாசறைக்கு ! 

                                    பாசறையின்    மூலையில்,  எங்களுக்கு  முதுகைக் 
                                    காட்டியவாறு  ஆலோசனையில்  இருந்தார்,  
                                     பிதாமகர் !

                                  " சப்தம்  செய்யாமல்,  வேகமாக  சென்று ,  பீஷ்மரின் 
                                   கால்களில்  விழுந்து விடு"  என்று  கிசுகிசுத்தான் ,  கண்ணன்.

                                    நானும் , வேகமாகச் சென்று  பிதாமகரின்  கால்களில் 
                                     விழுந்தேன் .  சப்தம் கேட்டு  திரும்பிய  பிதாமகர்,  
                                    என்னை  யாரென்று  அறியாமல் ,  எதோ  ஒரு  பெண்  என்று 
                                    கருதி,  "  தீர்க்க சுமங்கலி  பவ "  என்று  வாழ்த்திவிட்டு , 
                                     " நீ  யார்,  பெண்ணே ? "  என்று  வினவினார், 
  
                                  நான்  மெதுவாக,  தலையை  நிமிர்த்த ,  அதிர்ந்து  போனார், 
                                  பிதாமகர்.

                                  அவர்  கண்களில்  தெரிந்த அதிர்ச்சியைப் பார்த்ததும் ,
                                   உணர்ந்து கொண்டேன் ,  பிதாமகரின்,  வீழ்ச்சியை !

                                  அப்போதுதான்  உணர்ந்து கொண்டேன்,  
                                  காலில்  விழுவது  என்பது,  முழுமையான  சரணாகதி 
                                  என்று ! 

                                  அப்போதுதான்  புரிந்து கொண்டேன்,  இந்த  முழு  சரணாகதி, 
                                  எதிரியையும்  எளிதில்  வீழ்த்திவிடும்  என்பதை !

                                  அப்போதுதான்  தெரிந்து கொண்டேன்,    இந்த   சரணாகதி , 
                                  மாற்றான்  மனதையும்  மாற்றிவிடும்  என்பதை !

                                  இன்று,  இந்த  கதா நாயகன்  அந்த  பெரியவரின்  காலில்  
                                   விழுந்ததுமே  புரிந்து கொண்டேன்,  கண்ணனின்  
                                    விளையாட்டை !
                               
கர்ணன் :          கண்ணா !  நட்பின்  பெருமையை  நான்  அறிந்து  கொள்வதற்காகவும்,
                                 முழு சரணாகதியின்  ரகசியத்தை  மற்றவர்கள்  அறிந்து 
                                 கொள்வதற்காகவும்,  நீ  நடத்திய  நாடகமா  இது  ! 

                                  இதற்காகவே  ,  நண்பரை  படைத்து,  அவரின்  நண்பராக  
                                    கதா நாயகனையும்  படைத்த 
                                 கண்ணா!
                                 கோவிந்தா !
                                 கோபாலா  !
                                 கிருஷ்ணா  !
                                 மாதவா  !
                                 முகுந்தா !                                    
                                 மது சூதனா !
                                பரந்தாமா  !!      
                                உ னக்கு,  நட்பைப்  பற்றி  தெரிந்து கொண்ட  என் சார்பிலும், 
                                முழு  சரணாகதியின்  மகத்துவத்தை   உணர்ந்து கொண்ட  
                                மற்றவர்களின்  சார்பிலும்,  மனமார்ந்த  நன்றியும்  ,  பாராட்டுக்களும் !


கண்ணன் :    சரி !  நாம்  வந்த  வேலைதான்  முடிந்து  விட்டதே !  போகலாமா ?

கர்ணன் :        இந்த  திருமணம்  .....

கண்ணன் :    அது  நல்லபடியாகவே  நடக்கும் !   வளைகாப்பிற்கும்,  சீமந்தத்திற்கும் 
                               "  அழைப்பு "  வரும்.  வாருங்கள்  போகலாம் !


                 -- 0o0o0o0o0-- 

                                   


1 comment:

  1. பிரமிக்கவைத்தது தங்கள் விமர்சனத்திறன்..

    வித்தியாசமான கோணம் ...
    பரிசு வென்றதற்கு வாழ்த்துகள்..பாராட்டுக்கள்..!!

    ReplyDelete